ระหว่างการเดินทางกลับบ้าน
ผมอมยิ้มมาตลอดทาง ไม่ว่าจะเดินจากร้านมา ใต้ดินพระราม9 ขึ้นไฟฟ้าbts มองนู้นี้ไป ยิ้มไป
ซักพักก็ หยิบรูปปลากรอบมา ดู ไป ยิ้มไป เป็นเเบบนี้ ทุกๆๆๆ 5 นาทีเห็นจะได้
ไม่หมดเเค่นั้น!!!
ก่อนจะเข้าบ้าน ผมนั่งรอรถเมล์นานมากๆๆ เเต่ก็มีความสุข เพราะเห็นหน้าน้อง ตลอดเวลา
โทรหาแฟน คุยกับเเฟน เสียงหวาน จนเเฟนถามว่าเป็นอะไรไป?
รอรถเมล์ ชักนานเกิน โบกแท็กซี่
ขึ้นเเท็กซี่ อยากจะร้องไห้
เปล่าๆ ไม่ได้ขอหายนะ ไม่ได้หกล้ม ไม่ได้อะไรที่ไม่ดี
กลิ่นนั่งบนรถ ผมหัน เลิ๊กลั๊ก เฮ้ย กลิ่นนี้มัน กลิ่นน้ำหอมน้อง นี้หน่า
ไหนๆๆ น้องอยู่ไหน
ถามคนขับแท็กซี่
พี่..รถหอมกลิ่นอะไรอะ
แท็กซี่งง พร้อมตอบ กลิ่น...กาลาบูนมั้งครับ
เฮ้ยไม่ใช่พี่ ไม่ใช่กลิ่นกาลาบูน หอมๆเนี้ย
เเท็กซี่ อ๋อ.... กลิ่นเสื้อผมครับ ผมฉีดน้ำหอม เเฟนผมซื้อให้
อยากจะร้องไห้โฮ ไม่ใช่เพราะพี่เเท็กซี่ ใช้กลิ่นเดียวกับ น้องนะ
เเต่เป็นเพราะ
ผมคิดถึงหนูนา